Malinowo (do 1945 niem. Amalienhof) to dawna wieś (dawniej majątek) położona w gminie Pasłęk, w powiecie elbląskim, leżąca pomiędzy Rogajnami a Surowym, na południowy wschód od Leżnicy. Dzisiaj jest to pustka osadnicza, miejsce niezamieszkane.
Nie są obecnie znane prawie żadne szczegóły dotyczące wcześniejszej historii Malinowa. Z poszczególnych wzmianek wynika, że był to folwark podległy Kwitajnom. W 1795 miał on status „dawny”; możliwe, że były to w tym czasie pustki. Następna wzmianka z 1820 informuje, że Malinowo (Amalienhof) to majątek szlachecki podległy Kwitajnom, należący do parafii Rogehnen-Schönau (Rogajny-Surowe), który jest zamieszkany przez 31 osób. Jeszcze w tym samym wieku majątek otrzymał od Kwitajn w dzierżawie Friedrich Liedtke, który w 1849 poślubił Charlotte Daniel z pobliskich Rogajn. Majątek musiał zmagać się z różnymi trudnościami, ale sytuacja gospodarcza pozostawała tam stabilna. W latach 80. XIX w. Friedrich Liedtke otrzymał możliwość przejęcia dwóch kolejnych gospodarstw jako długoterminowej dzierżawy dla swoich dzieci – były to Leżnica (Lägs), którą otrzymała jedna z jego córek, oraz Kudyny (Komthurhof; obecnie pustka osadnicza), które otrzymał syn Gustav. Najstarsza córka dalej zarządzała Malinowem gdy Friedrich przeszedł na emeryturę. Zmarł on w wieku 75 lat w 1894.
Według spisu ludności z 1911, w Malinowie mieszkało 32 osób. Ostatnim dzierżawcą majątku w Malinowie prawdopodobnie do 1945 roku był Johannes Foth. W styczniu 1945 majątek uległ prawdopodobnie zniszczeniu na skutek działań wojennych – spalone zostały stodoły i stajnie, a teren majątku został w sumie zrujnowany. Po wojnie miejscowość tymczasowo przyjęła prawdopodobnie nazwę „Różanka”, i razem z Leżnicą i Maciejowizną (Matzweißen, obecnie pustka osadnicza) miała tworzyć po 1945 jeden obszar gospodarczy. Przez krótki okres czasu były tu dwie rodziny (6 osób), zapewne do pilnowania tego co zostało po miejscowości – tak miało to przynajmniej wyglądać według rysów ks. Cyganka (który również pisze o spaleniu majątku), Malinowo miało nie być już po wojnie zamieszkane, ze względu na zniszczenia i brak odbudowy wsi – wymaga to jednak weryfikacji. W czasach powojennych w Malinowie wypalano prawdopodobnie węgiel, jednak nie wiadomo czy ktoś tam mieszkał. Istnieje jednak takie prawdopodobieństwo: zdjęcia satelitarne datowane na 2011 rok pokazują w Malinowie pozostałości budynku, który prawdopodobnie był w tym czasie rozbierany.
Dzisiaj po Malinowie pozostały szczątki fundamentów, latem ukryte wśród roślinności, razem z zarośniętymi stawami, w pobliżu których jest teren zaśmiecony odpadami. Do nieistniejącej już wsi prowadzi jeszcze w miarę przejezdna droga od strony Surowego – najpierw są to typowe płyty jumbo, później droga asfaltowa, która razem z krzakami idącymi jej tropem prowadzi przez płynącą przy Malinowie rzekę Olszynkę, zanim dojedzie się na teren miejscowości. W pobliżu dawnego rozgałęzienia na Leżnice i Maciejowiznę droga się kończy ; dalej jej dawny szlak wyznacza teren zarośnięty.
AUTOR TEKSTU: Wiktor Nowicki
ŹRÓDŁA
-Topographische Übersicht des Verwaltungs-Bezirks der Königlichen Preussischen Regierung, 1820
-Vollständige Topographie vom Ost-Preußischen Cammer Departement,Goldbeck, 1825
-Gemeindeverzeichnis.de
-Helga Tödt, „Okondura. Von Ostpreußen nach Südwestafrika”
-Czesław Dziemidowicz, „Kwitajny – Quittainen: moja ojczyzna”
–Rysy historyczne wsi w okolicy Pasłęka autorstwa ks. Kazimierza Cyganka
-Przekazy ustne
-Google Earth Pro